ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΗΡΞΑΝΕ ΠΟΤΕ… Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΙΣ

Ο νεαρός αφηγητής μένει για πρώτη φορά στη ζωή του μόνος, μέσα σ’ ένα περιβάλλον πρωτόγνωρο και φαινομενικά αδιαπέραστο. Η σκιά της μητέρας που πλανάται και που σπάνια αναφέρεται, η απουσία του πατέρα, η αγωνιώδης προσπάθεια ταύτισης με το πατρικό είδωλο που δεν ξεπερνιέται ποτέ, η διάχυτη ενοχή, σαν άρωμα της πρώτης αθωότητας και της παντελούς έλλειψης εμπειριών, βρίσκουν τελικά “συνένοχο” τον νεαρό Ολιβιέ, φοιτητή Ιατρικής. Η γνωριμία τους αναταράσσει τα λιμνάζοντα νερά και πυροδοτεί μια σειρά γεγονότων και συγκρούσεων, αναζητήσεων και διφορούμενων συναισθημάτων, και όλα αυτά με κάδρο το επιβλητικό κτήριο του Οικοτροφείου των Καθολικών Σπουδαστών.
Το πεπρωμένο, τα συγχεόμενα πολλές φορές και αδιευκρίνιστα όρια ανάμεσα στη φιλία και στον έρωτα με το ξύπνημα της εφηβείας, οι καλοστημένες και εκλεπτυσμένες ίντριγκες, όπου η κάθε κίνηση μετρά, με αιωρούμενο πολλές φορές το λόγο, που βαραίνει ακόμα περισσότερο όταν δεν εκστομίζεται, και όλα αυτά μες στις ομίχλες της Λωραίνης, παίζουν σε πολλαπλά επίπεδα, δίνοντας αποχρώσεις πίνακα ιμπρεσιονιστικού χαρακτήρα.
Η Κοκό, η Μαρί-Οντίλ, η Μαρί-Φρανσουάζ, ο Τουφ, ο Ζακ Νερού, ο Μισέλ, ο Ολιβιέ, ο Αλμπέν, η Σαμπίν ντε Μπυσύ, η Ανιές, η νεαρή επαναστάτρια Κλαιρ, η διανοούμενη Νικόλ, η αδελφή Μπεατρίς, ένας χαρούμενος, ζωηρός και ανέμελος κόσμος στα σαλόνια του οικοτροφείου με τις αναρτημένες στους τοίχους αυθεντικές ταπισερί Λυρσά, αλλά και ο Βολφ, ο έφηβος που εμύησε το νεαρό Κρητικόπουλο στα μυστήρια της Μεγάλης Μουσικής, όλα αυτά ζωντανεύουν μέσα σε μια εξωπραγματική θα ‘λεγε κανείς ατμόσφαιρα, με έντονες
ψυχολογικές αναλύσεις και με φόντο τους πολυάριθμους καθεδρικούς ναούς.
Οι καταστάσεις είναι πραγματικές, οι τόποι και οι χώροι το ίδιο, μόνο μερικά από τα ονόματα έχουν αλλάξει. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)