Παίκτες/Αυτόχειρες παρθένοι

Παίκτες
“Πέντε χιλιάδες έχασα”, είπε δυνατά γύρω του. Στεκόταν όρθιος δίπλα μου και κάθε φορά που ήθελε να ποντάρει, απλωνόταν ολόκληρος πάνω στη ρουλέτα. Κι όσο έχανε, τόσο απλωνόταν και λύγιζε, με το σώμα του να έχει πάρει κλίση, σαν τα καράβια που βυθίζονται με το πλάι…

Κι αν η τύχη δεν σταθεί δίπλα του, να είσαι σίγουρος πως θα την βρεις εκεί που δεν ελπίζεις, αρκεί να έχεις την ευφυΐα να διακρίνεις την παρουσία της.
Και μην ξεχνάς! Το πέρασμά της είναι τόσο γρήγορο, όσο σχεδόν και το γύρισμα της ρουλέτας.

Αυτόχειρες παρθένοι
«Σ’ αυτό το σκοτάδι θά ‘ρθει φως. Θα μας βοηθήσετε;» κραύγαζε κωδικοποιημένη η απόγνωση των κοριτσιών της οικογενείας Λίσμπον. Και αντηχεί ακόμη στ’ αυτιά των ώριμων ανδρών, που αναψηλαφούν τα εφηβικά πάθη και τη θλίψη της στραγγαλισμένης νιότης τους στα πειστήρια της ανάμνησης και στη λήθη. Σαν άλλοι ιδανικοί αυτόχειρες, μιας παρθενίας καταδικασμένης στα ισόβια δεσμά του ανικανοποίητου.