ΤΣΑΓΚΑΡΟΔΕΥΤΕΡΑ 1983-1993

Όταν τα παπούτσια ήταν το μέτρο του συντηρητισμού, ακόμα και για τους οικονομικά βασταγμένους, ήκμαζαν τα μικρά τσαγκαράδικα της γειτονιάς. Μπαλωματίδικα – μικροτσαγκάρικα, που συντηρούσαν το ένα ζευγάρι παπούτσια για κάθε μέρα, ενώ το άλλο φυλαγόταν για τις Κυριακές και γιορτές. Το καθημερινό πήγαινε συχνά στο μάστορα, για ψίδια-σόλες, φόλες, πέταλα, τακούνια, κόλλημα, ράψιμο. Όλη τη βδομάδα δούλευε ο τσαγκάρης και το Σαββατόβραδο έπρεπε να παραδώσει, να ξεκαθαρίσει ο πάγκος. Έμενε ως αργά τη νύχτα με παρέα τους χασομέρηδες κι όσους περίμεναν, ξυπόλητοι, να πάρουν τα παπούτσια τους. Έτσι, ύστερα από την ξεκούραση της Κυριακής, η Δευτέρα ήταν μισοαργία. Άλλωστε αυτή η μισοαργία επηρέαζε πολλούς που ξεκινούσαν τη βδομάδα βαριεστημένοι. Άντε… φτου κι απ’ την αρχή στο μαγγανοπήγαδο. Οι μαθητές… το ξέρετε δα όλοι… Έρχονταν λοιπόν οι μανάδες, σκουντούσαν τα κοιμισμένα μαθητούδια με τη φράση: “Άντε, τσαγκαροδευτέρα έχετε, μπρος ώρα για το σχολειό”. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)